4.3.1 Vorm beroepschrift

Als we het over de vorm hebben, dan is het goed om te weten dat rechters en de juridische ondersteuners ook mensen zijn die ervan houden dat de beroepschriften duidelijk zijn. Zij moeten liefst in één oogopslag door hebben waar de zaak over gaat. Als de behandelend rechter moet zoeken naar wat er nu bedoeld wordt, wat de strekking van een bepaald argument is of op welk deel van het besluit een beroepsgrond ziet, dan gaat er iets mis. Stel jezelf eerst de vraag: “Wat wil ik zeggen?” en daarna de vraag “staat dat er ook?”

Maak gebruik van helder, duidelijk taalgebruik; probeer je argumenten per onderwerp te groeperen en zorg dat deze - indien mogelijk - de structuur van de beslissing volgen.

Motiveer en leg uit waarom bepaalde overwegingen in het bestreden besluit niet kloppen en wat daar dan de consequentie van moet zijn. Breng een nummering aan en werk met “kopjes”.^[30]

Wat hiervoor over de vorm is geschreven behelst geen wet van Meden en Perzen. Het zijn instrumenten die je kunt toepassen om de leesbaarheid van het beroepschrift te vergroten. Daarmee wordt het voor de rechter makkelijker om met de inhoud bezig te zijn. Alle energie die een rechter moet steken in het begrijpend maken van wat de advocaat eigenlijk naar voren probeert te brengen, is energie die mogelijkerwijs ten koste gaat van daadwerkelijk naar de inhoud kijken. Dat is niet in het belang van jouw cliënt. Je wilt de rechter in het geding voor je winnen, overtuigen van je standpunt(en). Een rechter die geïrriteerd raakt bij het lezen van de beroepsgronden omdat deze niet duidelijk zijn, rommelig, niet ter zake doend, zal waarschijnlijk minder snel geneigd zijn een beroep gegrond te verklaren. Een rechter die bij het lezen van de beroepsgronden in zijn achterhoofd telkens ja aan knikken is, heeft verreweg de voorkeur.